Drzewo


Autor : Aristos
HTML : Argail




    Peter dopijał właśnie czwarte piwo. Wcześniej wziął prysznic w swoim bungalowie, na wszelki wypadek pościelił sobie łóżko, posiedział trochę przed telewizorem, który pamiętał pewnie czasy, gdy Beatlesi zaczynali karierę, po czym znudzony przemocą płynącą z ekranu, wyszedł z kolejną puszką piwa na świeże powietrze. Noc była parna. Pot spływał mu po plecach i po twarzy. "Znowu się nie wyśpię w ten upał" pomyślał. "Mam nadzieję, że piąte piwo nie wpłynie zbytnio na moją jutrzejszą kondycję. Znów cały dzień drogi przede mną". 
    Było około pierwszej po północy. W otulającą wszystko ciszę wdarł się odległy pomruk silnika. Na horyzoncie pojawiły się dwa świetlne punkty, poruszające się synchronicznie. 
    Światła powoli, ale z uporem zbliżały się. Szum silnika stale narastał, aż wreszcie przeszedł w ciężki, niski ryk. Na stację zajechał czarny karawan. Po przydrożnym pyle, pokrywającym cały samochód, można było poznać, że przebył daleką drogę. "Karawany nie odjeżdżają zbyt daleko od cmentarzy" zadumał się Peter, "a poza tym rodzina nieboszczyka wolała by pewnie, aby ich ukochany zmarły udawał się w ostatnią podróż nieco czystszym pojazdem. No i brak konduktu żałobnego. Z drugiej jednak strony" kontynuował rozmyślania Peter "facet mógł go niedawno kupić i nie zdążył się nim jeszcze zająć. Skąd więc ten niepokój we mnie?" pomyślał, a po skórze przebiegło mu kilka tysięcy mrówek, zimnymi łapkami wytyczając szlak wzdłuż kręgosłupa, aż na sam czubek głowy.
-    Pomóż jej - Peter był o włos od zawału serca, gdy ktoś tuż za jego plecami wyszeptał te słowa. Gwałtownie odwrócił się, mocniej zaciskając rękę na puszce. "Prawie pełna, może zdążę rzucić" myśl jak błyskawica zaświtała mu w głowie i jak błyskawica zgasła. Przed nim stał wysoki mężczyzna, o włosach w kolorze kory dębu, które w świetle lamp połyskiwały zielonkawo. Dryblas miał na sobie rozpiętą koszulę w kratę, spod której wyłaniał się jego nagi, nieowłosiony tors. Było w nim coś dziwnego, sposób w jaki podszedł, nie czyniąc najmniejszego hałasu w ciszy nocnej i to, że mimo zaduchu nie było na nim kropli potu, a może to, że stał boso, w przybrudzonych jeansach, w jakiejś nienaturalnie statycznej pozie. I jeszcze ten zapach. Rozsiewał dookoła siebie woń roztartych w palcach liści dębu, a gdy szeptał, zdawało się, że to szumią drzewa. Wszystko to sprawiało, że Peter, zamiast go uderzyć, czy zdrowo opieprzyć, jak z początku zamierzał, zdołał tylko z trudem wykrztusić pyta nie:
-     Co?... -Pomóż jej - zaszemrał obcy. Jego głos zdawał się dochodzić zewsząd. Otaczał Petera.
-    Kim jesteś? - słowa mężczyzny z trudem torowały sobie drogę do świadomości Petera.
-    Jestem Jan. - odparł człowiek - a teraz pomóż jej.
-    Komu? - Peter wreszcie zaczynał rozumieć o co obcemu chodzi.
-    Jest w karawanie i potrzebuje pomocy. Pomóż jej - zaszumiały liście w głosie mężczyzny.
-    Słuchaj człowieku, nie znam ciebie, nie znam "jej" i nie znam właściciela z tego karawanu. Poza tym nie podoba mi się, że skradasz się za moimi plecami w nocy, w ogóle ty mi się nie podobasz i sposób w jaki mówisz i dziura ozonowa i przemoc na ulicach i jeszcze setki innych rzeczy, więc odpierdol się ode mnie i sam pomagaj komu chcesz, bylebyś nie wchodził mi w drogę. - Peter wyraźnie zaczął odzyskiwać kontrolę nad sobą.
-    Ja nie mogę jej pomóc, ale ty możesz. Pomóż jej, proszę. - mężczyzna skończył mówić, odwrócił się i jednostajnym krokiem odszedł na pustynię. Peter stał i patrzył w mrok, w którym zniknął obcy. 
    Po kilku minutach w jego głowie zaświtała pierwsza, nieśmiała myśl: "Ja pierdolę!" Pociągnął spory łyk z puszki, którą wciąż trzymał w ręku, po czym wyciągnął papierosa i zapalił. "Może to zmęczenie" myślał. "Nie, niemożliwe, jeszcze nigdy ze zmęczenia nie miałem wizji, a poza tym, nie jestem jeszcze tak zmęczony. Cóż, podobno są rzeczy na niebie i ziemi, o których nie śniło się naszym filozofom, może to jedna z nich. Albo to jakiś ćpun, zresztą w czepku urodzony, boso, nocą, na pustyni. Tyle tam węży i skorpionów. Ma facet jaja, albo gówno zamiast mózgu." Peter wrócił do swojej kwatery. Chwilę potem usłyszał, jak karawan podjeżdża na parking. Kierowca wyłączył silnik, wysiadł z samochodu i ruszył w kierunku recepcji. Peter nie mógł zasnąć, wciąż myślał o dziwnym spotkaniu z Janem. "Jestem Jan. Kurwa! Wiele mi to mówi" wściekał się. Jednak mimo iż próbował myśleć o czymś innym, gdzieś w głębi siebie, w podświadomości, podjął już decyzję. Poczekał, aż usłyszy kroki powracającego właściciela karawanu, odczekał jakieś pół godziny, czyli jedno piwo, albo sześć teledysków i cicho wyszedł na zewnątrz. 
    Było przed trzecią. Zrobiło się chłodniej. "No, wreszcie będę mógł zasnąć. Zajrzę tylko przez szybę do środka tego karawanu, żeby mieć pewność, że facet ześwirował, a ja jestem zdrowy" pocieszał się. Rozejrzał się po okolicy. Cały świat wyglądał jakby usnął, albo umarł. Było pusto i cicho. Nie wiał nawet najlżejszy wietrzyk. Peter najciszej jak potrafił, podszedł do czarnego pojazdu. W górnych partiach okien samochodu porozwieszane były białe firanki. Peter przysłonił ręką oczy i zbliżył twarz do jednej z tylnych szyb. W środku była stalowa trumna, okręcona kilkakrotnie grubym, lśniącym łańcuchem. Nagle wydało mu się, że usłyszał cichy stuk. Jeszcze bardziej zbliżył twarz do powierzchni szyby, jednocześnie lekko przekrzywiając głowę, aby lepiej słyszeć. Stuk się powtórzył. I wtedy zauważył, że trumna delikatnie drgnęła. Po chwili drgnęła raz jeszcze. "O cholera!" pomyślał. "Świr miał rację, tam ktoś jest." 
    Za jego plecami skrzypnął pod butem piach. Odwrócił się i to go uratowało przed nieuchronnym pęknięciem podstawy czaszki, jakie zafundowałby mu niewątpliwie, stojący za nim ze strzelbą mężczyzna. Przeciwnik był wysoki i chudy. Miał krótkie, szpakowate włosy i kilkudniowy zarost. Po pierwszym, chybionym ciosie kolbą w głowę Petera, właśnie brał kolejny zamach. Nie było czasu na słowa wyjaśnienia, czy słowa jakiekolwiek inne. Nie było czasu nawet na zwyczajowe przekleństwo. Był czas na działanie. Peter wyciągnął ręce przed siebie, próbując złapać szpakowatego za dłonie splecione na strzelbie, jednocześnie uderzając w niego ciałem. Mężczyzna nie zdążył się uchylić i razem runęli na asfalt, pokryty cienką warstwą piachu, naniesionego przez pustynny wiatr. Peter leżał na przeciwniku, wykorzystał więc ten fakt i przenosząc cały ciężar ciała na lewą rękę, którą dociskał do ziemi ręce mężczyzny trzymające broń, uniósł się na niej, a prawą zdążył kilkakrotnie uderzyć go w szczękę. Ruchy szpakowatego stały się nieco bardziej wolne, jednak zdołał uwolnić swoją lewą dłoń i zadał nią cios. 
    Peter schował głowę w ramiona, stoczył się z leżącego pod nim człowieka przez lewe ramię, nie rozluźniając jednak uchwytu na kolbie i zasłonił się prawą ręką. Poczuł w niej ból, gdy uderzenie szpakowatego go dosięgło, osłonił jednak głowę, poza tym jego przeciwnik, leżąc nie mógł wziąć pełnego zamachu, co osłabiło nieco uderzenie. Ból był mniej dotkliwy niż spodziewał się tego Peter. Widząc, że mężczyzna próbuje się podnieść, chwycił obiema rękami za strzelbę i wyszarpnął mu ją z rąk, przez co szpakowaty znów się przewrócił. Obydwaj zaczęli błyskawicznie podnosić się z ziemi. Peter wstając wysunął lewą nogę do przodu, przenosząc na nią cały ciężar ciała, tak, że mógł od razu kopnąć prawą, co też uczynił. 
    Przeciwnik był nieco wolniejszy. Zapewne miał na to wpływ jego upadek i kilka ciosów w szczękę, które wymierzył mu Peter. Kopnięcie dosięgło jego żeber. Krzyk bólu był pierwszym dźwiękiem, jaki wydobył się z jego ust, rozdzierając ciszę nocną. Peter nie namyślając się wiele doskoczył do niego i z całej siły, zza głowy, uderzył go trzymaną za lufę jak maczuga strzelbą, w twarz. Dał się słyszeć cichy trzask i mężczyzna runął na ziemię. Peter wzniósł broń do następnego ciosu, ale przeciwnik leżał na brzuchu, wtulając twarz w asfalt i nie ruszał się. Peter podszedł bliżej i delikatnie szturchnął go butem. Żadnej reakcji. Odwrócił go nogą na wznak. Cały lewy policzek i czoło mężczyzny były krwawą plamą, z której sterczał spuchnięty nos. Szczęka była nienaturalnie przesunięta w prawą stronę, a z uchylonych ust sączyła się ciągliwą nitką strużka krwi, zmieszanej ze śliną. Widok był okropny. Peter, wciąż z kolbą wzniesioną nad głową, przykucnął obok swej ofiary. Człowiek oddychał, wciąż więc jeszcze żył, ale było pewne, że jest nieprzytomny. "Co ja robię!" myślał Peter, odkładając na bok strzelbę i nerwowo przeszukując kieszenie leżącego mężczyzny. "Ale facet śmierdzi, chyba się nie mył przez tydzień" przemknęła mu przez głowę irracjonalna w tej sytuacji myśl. Wreszcie znalazł to, czego szukał: mały pęk kluczyków do samochodu i dwa, bliźniaczo do siebie podobne, nieco większe klucze, zapewne od kłódki. Szybko podszedł do bagażnika i przymierzył jeden z mniejszych kluczy. "Oczywiście nie pasuje, to zawsze jest ten drugi klucz" pomyślał ze złością. Rzeczywiście drugi pasował. Przekręcił go i nie wyciągając z zamka uniósł klapę do góry.
     Chwycił za trumnę i z trudem wyciągnął ją na zewnątrz. Jej dolną część postawił na ziemi, podczas, gdy górna wciąż opierała się o samochód. Otworzył kłódkę i szybko zaczął odwijać łańcuch. "Żeby tylko nie było za późno" myślał. Gdy ostatni zwój łańcucha opadł na asfalt, wieko trumny wystrzeliło na kilka metrów w górę. Peter tylko cudem zdołał uniknąć uderzenia. Gwałtownie odskoczył do tyłu. Wtedy wszystko zaczęło się dziać naraz. Najpierw z trumny wyskoczyła jakaś kobieta. Wylądowała na ziemi miękko jak kot, lekko tylko podpierając się lewą ręką, potem z wielkim hukiem opadło wieko trumny, potem coś gwałtownie szarpnęło go za ramię, a później usłyszał wystrzał. Zresztą, może wszystko było na odwrót. Jednak sekundę później świat nagle dziwnie zwolnił. Peter nie mógł wykonać najmniejszego nawet gestu. Mógł tylko patrzeć. Zwrócił więc uwagę na to, że horyzont powoli i jednostajnie przechodzi od poziomu do pionu. Następnie zauważył, że kilka domków dalej, w otwartych drzwiach, oświetlona czerwonawym światłem latarni, stoi mała, czarnowłosa dziewczynka, na koniec zaś wielki, asfaltowy parking, teraz już całkowicie pionowy, uderzył go w głowę. Potem nastała ciemność.