HOLOGRAM INY by MattRix

HOLOGRAM INY

Autor : MattRix
HTML : ARGAIL

    Marek od dawna niepokoił się o Inę. Dziewczyna wiele przeszła w ciągu ostatnich tygodni. Właściwie trzymała się całkiem nieźle, ale nikt inny nie widział tego co widział Marek. Ina zachowywała pozory, ale ciągle przeżywała śmierć Krystiana. Od paru miesięcy prawie w ogóle nie wychodziła z domu. Kiedy dzwonił do niej wydawała się ...
    Sam już nie wiedział jaka.
    Był jednak pewien, że coś jest nie tak. Przeczucie nie opuszczało go, ale nie wiedział jak to sprawdzić. W końcu Ina była dorosła, więc nie mógł jej kontrolować. Byli przyjaciółmi. Tylko przyjaciółmi, choć Marek zawsze miał nadzieję na coś więcej. Wszyscy wiedzieli, że kocha się w niej. Ona również. W życiu Iny był jednak Krystian. Lubił go, choć był przecież jego rywalem. Dziewczyna była jednak z nim szczęśliwa. Jak nigdy przedtem. A kiedy Krystian zginął, wydawało się, że nigdy już taka nie będzie.
    Marek bardzo chciał to zmienić. Chciał być blisko niej. Być dla niej oparciem w tych trudnych chwilach.
Ktoś mógłby pomyśleć, że po prostu chce wykorzystać tą sytuację, ale nie obchodziło go to. Nawet jeśli jego chęć pomocy rzeczywiście była podszyta egoizmem. Liczyła się tylko Ina.
    Ale ona odgrodziła się od świata. Nie szukała pomocy, współczucia. Niczego. Nadal pracowała, choć biuro przeniosła do domu. Dyrekcja poszła jej na rękę nie chcąc tracić tak doskonałego fachowca. Nikt nie sprawdzał czy wszystko jest w porządku dopóki na czas elektroniczną pocztą przychodziły jej prace.
    Marek jednak był niespokojny.
    Postanowił, że odwiedzi ją. Bez względu na to jak zostanie to odebrane. Miał to gdzieś, nawet jeśli ona sama będzie miała mu to za złe. Trudno. Będzie przynajmniej pewien, że się mylił.

*********************************************

    Długo stał przed drzwiami jej domu.
    Niby miał obmyślony cały plan, ale teraz obleciał go strach.
    Może jednak nie powinien przesadzać?
    Ośmieszy się i tyle.
    Nie, skoro już tu jest ... Skończy z tym raz na zawsze.
    Nacisnął przycisk dzwonka. Spojrzał na niewidoczną kamerę umieszczoną nad drzwiami. Wiedział, że tam jest i wiedział, że rejestruje wszystko od samego początku.
    Uśmiechnął się, żeby nie wyglądać na takiego spiętego.
    Chwilę potem drzwi otworzyła Ina.
-     Marek... - powiedziała, najwyraźniej zdziwiona jego wizytą.
-     Wiem, że powinienem zadzwonić, ale byłem w pobliżu i... - wyciągnął zza pleców mały bukiet kolorowych róż.
-     To miłe, wejdź. - powiedziała, biorąc od niego kwiaty.
    Pierwszy krok zrobiony.
    Marek wszedł do środka. Dyskretnie rozglądał się dookoła, jakby szukając czegokolwiek świadczącego o jakichkolwiek zmianach. Był tu wiele razy i pewnie od razu zauważyłby gdyby coś się zmieniło, ale ... nic się nie zmieniło. Może tylko brakowało mu drobiazgów świadczących o obecności w domu mężczyzny - kurtki Krystiana, jego kluczy leżących na stoliku przy wejściu. Drobiazgów. Poza tym wszystko wydawało się takie samo.
-     Nie odzywałaś się. - powiedział wchodząc za dziewczyną do salonu. - Trochę się niepokoiliśmy.
-     My? - zapytała, uśmiechając się. - To znaczy kto?
    Marek miał wrażenie, że zaczerwienił się.
-     No dobrze. Ja się niepokoiłem. Wiem, że to głupie, ale nic na to nie poradzę.
-     To nie jest głupie. Raczej miłe. Dobrze wiedzieć, że ktoś się niepokoi. Ale niepotrzebnie. Przyczyna mojego milczenia jest jak zwykle bardzo prozaiczna. Dostałam duże i trudne zlecenie. Całymi dniami piszę program. Dlatego nie odzywam się. Sam zresztą wiesz, że kiedy mam wenę nic nie jest w stanie oderwać mnie od komputera.
-     Wiem. Przepraszam za to najście.
-     Nic się nie stało. I tak mam wolną chwilę. Włączyłam Blueya, żeby sprawdził to co do tej pory zrobiłam. Usiądź. Napijesz się czegoś?
-     Kawy, jeśli nie sprawi to kłopotu.
-     Nie sprawi. Sama chętnie się napiję. Zaraz wracam.
    Ina wyszła z pokoju.
    Zanim wróci minie trochę czasu. Czasu potrzebnego, żeby dokładniej rozejrzeć się ...
-     "To idiotyczne!" - pomyślał Marek. - "Zachowuję się jak co najmniej kurator sądowy."
    Ale nawet ta myśl nie przeszkodziła mu w kontynuowaniu realizacji planu.
    Salon wyglądał tak samo jak wtedy, gdy zgromadził się w nim tłum ludzi, którzy towarzyszyli Krystianowi w ostatniej drodze. Tyle, że wtedy było w nim aż ciemno od żałobnych strojów.
    Podszedł do zabytkowej komody, na której stały zdjęcia w ozdobnych ramkach.
    Wziął jedno z nich do ręki.
    Tak, Ina i Krystian byli ze sobą bardzo szczęśliwi. Wszyscy widzieli to nawet gdy byli osobno. Ale nie mogli być rozdzieleni zbyt długo. Popadali wtedy w czarną rozpacz. Dlatego zamieszkali razem. Wspólnie pracowali nad większością projektów. Zresztą firma po pewnym czasie zaczęła zlecać im większe rzeczy, traktując ich jak swojego rodzaju spółkę.
    Patrząc na nich Marek miał nadzieję, że i on kiedyś znajdzie swoją "połówkę" i będzie z nią tak szczęśliwy jak tych dwoje. Z trudem, ale pogodził się już z myślą, że to Krystian zdobył Inę, a nie on.
    To wstrętne, ale gdy dowiedział się o śmiertelnym wypadku Krystiana, znowu zaczął mieć nadzieję na zdobycie dziewczyny dla siebie. Oczywiście nie mówił o tym nigdy. Starał się nawet o tym nie myśleć. Zawsze potem czuł się winny śmierci swojego rywala. A przecież to nie on siedział wtedy za sterami tamtego samolotu. To nawet nie on wywołał tamtą burzę. Ale to uczucie odzywało się zawsze w najmniej odpowiednim momencie. Tak jak teraz.
    Dlaczego je odczuwał? Może rzeczywiście miał nieczyste sumienie?
-     To były wspaniałe czasy. - usłyszał nagle jej głos.
    Odwrócił się raptownie o mało nie upuszczając zdjęcia.
-     Przepraszam, nie chciałam cię przestraszyć. - powiedziała, widząc minę Marka.
-     To ja przepraszam. Nie powinienem ...
-     Nic się nie stało. Wszystkie rzeczy Krystiana ... - głos Iny lekko załamał się. - Ale nie mogłam pozbyć się tych zdjęć. Chcę pamiętać te dobre chwile.
-     Rozumiem. Masz rację.
    Marek odstawił zdjęcie i usiadł na kanapie. Ina podała mu filiżankę kawy i usiadła w fotelu naprzeciw niego.
-     Co u ciebie słychać? - zapytała.
-     Gdybyśmy częściej się widywali, wiedziałabyś, - powiedział. - że nic ciekawego. Mam sporo pracy i mało czasu dla siebie.
-     Miło, że znalazłeś go trochę dla mnie. - uśmiechnęła się.
-     "Dla ciebie zawsze." - pomyślał, ale nic nie powiedział.
-     Miałem nadzieję, że wrócisz wkrótce do pracy w biurze. Może powinnaś więcej przebywać wśród ludzi.
-     Boisz się, że zwariuję w tym domu? - spojrzała na niego uważnie.
    Nie bardzo wiedział co odpowiedzieć, żeby nie urazić jej.
-     Nie, ale ...
-     Może nie minęło dość czasu.
-     A może właśnie minęło? Może właśnie powinnaś oderwać się od tego wszystkiego i zacząć życie od nowa?
-     Z tobą?
    Trochę zabolało.
-     Przepraszam. - powiedziała po chwili Ina, nerwowo gładząc brzeg swojej filiżanki. - To nie miało tak zabrzmieć. Ja nie chciałam ...
-     W porządku. Chyba trochę przesadziłem.
-     Wiem o co ci chodzi, ale ... Bardzo pomogłeś mi, szczególnie na początku. Do reszty muszę dojść sama. Trochę to potrwa, ale jestem już blisko. Daj mi trochę czasu.
-     Przepraszam. Myślałem, że nie możesz się pozbierać, że zamknęłaś się przed światem, a ja będę tym, który uwolni cię od tego wszystkiego i przywróci do życia. Idiotyczne. Tylko, że jak naprawdę nie chciałbym, żebyś ...
-     Zawsze wiedziałam, że byłbyś dobrym materiałem na rycerza w lśniącej zbroi. - uśmiechnęła się. - Dziękuję ci za to.
    Nagle z piętra dał się słyszeć dziwny dźwięk. Coś jakby alarm.
    W oczach Iny zobaczył niepokój. Dziewczyna natychmiast jednak opanowała się.
-     To tylko Bluey. Pewnie znalazł jakiś błąd. - powiedziała spokojnie, choć w jej głosie słyszał niemal nieuchwytną nutę niepokoju.
-     Masz pracę, a ja cię odrywam. Pójdę już. - powiedział odstawiając filiżankę.
    Wstał i ruszył w stronę drzwi.
-     Jeszcze raz przepraszam za najście. - powiedział.
I    na podeszła do niego, wspięła się lekko na palce i pocałowała go delikatnie w policzek. Marek przymknął oczy. Tak bardzo chciał ją wtedy objąć. Mocno.
    Ale powstrzymał się.
-     Dziękuję. - szepnęła. - Nie martw się o mnie. Jestem już dużą dziewczynką. - dodała.
-     Szkoda. - powiedział uśmiechając się.

*********************************************

    Kiedy tylko zamknęła za nim drzwi, pobiegła schodami na piętro. Wpadła jak burza do pracowni.
-     Co się stało Bluey? - zapytała, rozglądając się po pomieszczeniu. - Gdzie jest Krystian?
    Nie czekając na odpowiedź programu, sama spojrzała na odczyty czujników.
-     A niech to!
    Wystukała szybko na klawiaturze serię kombinacji klawiszowych.
    Chwilę potem w jednym z rogów pracowni zamigotała jakaś postać. Po paru sekundach była już wyraźna.
    Wysoki mężczyzna ubrany w sportowy strój patrzył na swoje dłonie.
-     Prosiłam, żebyś był cierpliwy.
-     Chciałem tylko sprawdzić kto przyszedł. Wydawało mi się, że słyszę Marka. Czy to był on?
-     Tak, to był Marek. Ale pamiętaj, że nie możesz jeszcze stąd wychodzić.
-     Jak długo będziesz mnie trzymała w tym więzieniu?
-     Nie skończyłam jeszcze montowania aparatury. Jeszcze parę dni i będziemy mogli żyć normalnie.
    Ina podeszła do mężczyzny.
-     Wytrzymaj jeszcze trochę. - powiedziała, przytulając się do niego.
    Mężczyzna westchnął i objął ją.
-     Przepraszam. Wytrzymam. Po prostu chciałbym móc być z tobą wszędzie.
-     Wiem. Ja też.

*********************************************

    Kolejny dzień powinien przynieść uspokajający powiew. Nic takiego się jednak nie stało. Marek ciągle przeczuwał coś niedobrego. Dlatego gdy tylko przyjechał do biura swoje pierwsze kroki skierował do szefa ich działu - Bartosza.
    To imię trochę śmieszyło Marka.
    Słysząc je zawsze miał przed oczami małego, zabawnego grubaska, chcącego koniecznie sprawiać wrażenie rosłego i poważnego biznesmena.
    Szef działu nie był co prawda ani mały ani zabawny, choć jego brzuszek dążył do osiągnięcia pokaźnych rozmiarów. I tak jak w wyobrażeniach Marka, za wszelką cenę chciał by uważano go za bardzo poważnego i groźnego człowieka.
    W rzeczywistości był miłym i dobrodusznym starszym panem, choć niewielu ludzi z zamkniętego grona znajomych mogło nazywać go po prostu Bartkiem. Oczywiście było to zupełnie wykluczone w pracy. Ale "Bartosz" śmieszyło Marka i mówił do niego albo "szefie" albo zwyczajnie "Bartek".
    Na szczęście Marek miał wyczucie i nigdy nie droczył się z nim kiedy nie było na to miejsca ani czasu.
    Teraz jednak nie był w nastroju do żartów, więc gdy tylko wszedł do jego biura, powiedział:
-     Szefie, mam nietypowe pytanie.
    Bartosz spojrzał na niego nieco zdziwiony. Marek rzadko miewał nietypowe pytania, a jeśli już okazywało się nieco dziwne, pytał prosto z mostu.
-     Co to znaczy nietypowe? Nie mam pojęcia co w twoim przekonaniu jest nietypowym pytaniem.
-     Chodzi o Inę.
    Bartek wiedział o słabości Marka do młodej i bardzo zdolnej programistki. Widział też jak cierpiał po cichu razem z nią gdy zdarzył się tamten wypadek.
-     Co z nią? Mam nadzieję, że wszystko u niej w porządku. Kiedy ostatnio rozmawialiśmy ...
-     Właśnie nie wiem czy wszystko jest w porządku. Dlatego chciałem cię zapytać ... Wiem, że generalnie nie udzielasz takich informacji, ale pomyślałem, że może tym razem ...
-     Wyduś to w końcu z siebie. - przerwał mu szef.
-     Czy Inie zlecono ostatnio jakiś duży projekt? Coś, co mogłoby wytłumaczyć jej... odizolowanie się od wszystkiego?
-     Nie bardzo rozumiem o co ci chodzi.
-     Kiedy byłem wczoraj u niej, powiedziała mi, że firma zleciła jej coś dużego i trudnego. Sądziłem, że na razie dostaje łatwiejsze rzeczy.
-     Bo tak jest. Nie wiem dlaczego powiedziała ci to. Może po prostu nie jest jeszcze gotowa do powrotu do firmy.
-     Może. Ale minęło już tyle czasu ... Mam wrażenie, że coś ukrywa.
-     Chyba cierpisz na jakąś manię.
-     To tylko przeczucie, ale ...
-     Na czym opierasz swoje ... przeczucie?
-     Skoro nie zlecano jej żadnego dużego projektu, to po co używa Blueya?
    Obaj wiedzieli, że Bluey - komputerowy stwór posiadający własne bardzo skomplikowane oprogramowanie - był używany przez Inę i Krystiana do sprawdzania wysoce trudnych i skomplikowanych programów pisanych przez któregokolwiek z nich. Swojego czasu firma chciała kupić od nich patent na Blueya, aby zainstalować go w swoich pracowniach, ale Ina traktowała go jak ... swojego rodzaju domowe zwierzątko i nie chciała go sprzedawać. Bluey dostał nawet coś w rodzaju "ciała", co ułatwiało mu poruszanie się po domu - przynajmniej po jego części.
-     Nie sądzę, żeby do tego co teraz powinna robić potrzebowała Blueya. - powiedział Bartek. - Jesteś pewien, że robot po prostu nie dotrzymywał jej towarzystwa?
-     Znam go trochę i jestem tego pewien. Zresztą niech sobie robi cokolwiek tam robi, ale dlaczego to ukrywa? To mnie niepokoi.
-     Nie popadaj w paranoję. Wiem, że martwisz się o nią, ale nie przesadzaj. Co za dużo ...
-     Wiem, wiem. Nic na to nie poradzę. Dopóki nie będę pewien, że wszystko jest w porządku ...
    Bartek ciężko westchnął. Sam nie był jeszcze tak stary, żeby nie pamiętać, jak to drzewiej bywało. Ale taka sytuacja wprowadzała zamęt w jego zespole. Już i tak stracił znakomitego fachowca, potem niemal stracił jego dziewczynę. A teraz jeszcze Marek. Miał tylko nadzieję, że cała ta sprawa sama rozwiąże się jak najszybciej. Jeśli nie, będzie musiał coś wymyślić, a bardzo nie chciał ingerować w prywatne sprawy swoich podwładnych. Nawet jeśli traktował ich czasami jak własne dzieci.
Marek, choć uzyskał częściową odpowiedź, nie był z niej zadowolony. Ale postanowił wstrzymać się jeszcze jakiś czas. Będzie dzwonił do niej, może odwiedzał częściej niż zazwyczaj. Być może Ina sama powie mu co się dzieje.

*********************************************

    Minęło kilka dni, podczas których Marek przeżywał prawdziwe katusze. Częste telefony okazały się mało wystarczającym sposobem uspokojenia mężczyzny.
    Ale właśnie wtedy zdarzyło się coś, co wniosło nieco spokoju do życia nie tylko Marka.
    Ina niespodziewanie pojawiła się w biurze.
    Kiedy tylko przekroczyła jego próg, wszyscy powitali ją zdziwionymi spojrzeniami. Ina uśmiechnęła się tylko i zapytała:
-     Chyba jeszcze tu pracuję, prawda?
-     Ina? - usłyszała znajomy głos Bartosza.
-     Cześć szefie. - odpowiedziała, podchodząc do niego, a widząc jego minę, dodała - Wiem, że powinnam uprzedzić, ale dawno nie widziałam waszych zdziwionych min.
-     Czy to znaczy, że ...
-     Tak, to znaczy, że wróciłam. Na dobre.
-     Cieszę się. - Bartek objął ją i przytulił do swojej szerokiej, przyjaznej piersi. - Bardzo się cieszę.
-     No, dobrze już, dobrze. Dość tych czułości. - powiedziała Ina, kiedy w końcu "uwolniła się" od niedźwiedziego uścisku swojego szefa. - Trzeba wracać do pracy. Będę u siebie.
    Ina uśmiechając się ruszyła do swojego pokoju. Jeszcze jakiś czas jej współpracownicy patrzyli za nią. W końcu jednak zniknęła im z oczu.
    Ina otworzyła drzwi swojej mini pracowni. Stanęła w nich, rozglądając się dookoła. Jeszcze nie tak dawno pracowała tu z Krystianem. Ciągle były tu dwa stanowiska pracy. Na stoliku w niszy kuchennej stały dwa kolorowe kubki.
    Patrzyła na to wszystko, a wspomnienia kłębiły się w jej umyśle jak obłoki pchane silnym wiatrem.
    Westchnęła i powoli weszła do środka, nie zamykając drzwi.
    Usiadła na swoim miejscu i włączyła komputer. Wpatrywała się przez chwilę w monitor.
-     Kiedy usłyszałem twój głos, myślałem, że mam omamy słuchowe. - usłyszała znajomy męski głos.
    Spojrzała w stronę drzwi.
-     Witaj, Marku. - powiedziała, ocierając kącik prawego oka.
    Marek podszedł do niej i kucnął obok jej krzesła.
-     Wszystko w porządku?
-     Tak, chyba tak.
-     Może nie powinnaś jeszcze ...
-     Sam mówiłeś, że trzeba iść dalej.
-     Tak, ale ... Łatwiej dawać rady, niż stosować się do nich.
-     Nie, miałeś rację. Czas znowu zacząć żyć.
    Marek wziął jej dłoń w swoją i uśmiechnął się.
-     Gdybyś czegoś potrzebowała, wiesz gdzie mnie szukać. - powiedział, wstając.
    Ina również wstała i przytuliła się do niego. Potem pocałowała go w policzek i powiedziała:
-     Dziękuję.
    Marek uśmiechnął się i wyszedł z pokoju.
    Ostatni raz spojrzał na dziewczynę. Odwzajemniła uśmiech.

*********************************************

    Wydawało się, że wszystko wróciło do normy.
    Ina pracowała jak dawniej. Jak dawniej spóźniała się, wpadając jak burza do biura. Jak dawniej zajadała się czekoladowymi rogalikami. Żartowała ze wszystkimi, biorąc udział w codziennym życiu firmy.
    Tak jakby zapomniała o przeszłości.
    Marek cieszył się z tego.
    Chociaż ... to nie pasowało do niej.
    Może to właśnie była metoda, sposób na dalsze życie. Zapomnieć. Przejść nad tym do porządku dziennego.
    Ale jak można tak po prostu przejść do normalnego życia zapominając o kimś, poza kim nie widziało się świata?
    Ina nie była ... nie mogła być aż tak ...
    Samochód podskoczył na nierównościach podjazdu. Marek zatrzymał go tuż przy wejściu głównym. Miał tylko zostawić Inie materiały i jechać dalej. Nawet nie zabezpieczył go.
    Podbiegł do drzwi i nacisnął dzwonek.
    Ale nic się nie stało.
    Pomyślał, że Ina siedzi w pracowni i pewnie minie chwila zanim Bluey da jej znać, że ktoś stoi przed drzwiami.
    Zanim jednak zdążył dokończyć swoją myśl, usłyszał cichy dźwięk odblokowywanego zamka. Drzwi zaczęły się otwierać. Marek spojrzał na coraz szersze wejście, będąc pewnym ujrzenia Iny, na twarzy której wciąż będzie się odbijać wyraz zamyślenia.
Zamiast tego jednak w drzwiach zobaczył ... Krystiana.
    Był tym tak zaskoczony, że aż zrobił parę kroków w tył.
    Przerażenie przyszło zaraz potem.
    Miał ochotę drzeć się w niebogłosy, ale Krystian uprzedził go:
-     Nie rób scen, tylko wchodź.
    Marek jeszcze przez chwilę stał nieruchomo.
    Był święcie przekonany, że zaraz obudzi się i ...
    Krystian zrobił jednak zachęcający ruch głową i odsunął się od wejścia.
    Mężczyzna oprzytomniał na tyle, że powoli wszedł do domu. Drzwi zamknęły się za nim automatycznie.
    Krystian stał niemal na wyciągnięcie ręki od Marka.
    Ten ostatni patrzył na niego z niedowierzaniem.
    Marek musiał mieć strasznie głupią minę, bo zauważył na twarzy Krystiana lekki uśmiech.
-     Gdyby nie to, że jestem pewien, że pochowaliśmy cię ...
-     Wiem. I przepraszam, że tak się o tym dowiedziałeś.
-     O czym?!
-     O mnie. Ina miała ci powiedzieć.
-     Raczej pamiętałbym, gdyby powiedziała mi, że żyjesz.
-     Ja nie żyję. - odparł Krystian, a widząc coraz bardziej zdziwioną minę Marka, dodał - To długa historia.
-     Ja myślę!
-     Napijesz się czegoś? - zapytał Krystian i zaprosił Marka do salonu.
-     Nie, dziękuję. Wolałbym dowiedzieć się co tu się dzieje. I gdzie jest Ina? - powiedział, idąc za "zjawą".
-     Ina musiała pojechać do Centrum. Będzie trochę później.
-     Więc może od ciebie dowiem się co jest grane? I dlaczego pochowaliśmy cię, skoro ... Mam dużo pytań. - powiedział w końcu, ciężko siadając w fotelu.
-     Miałem nadzieję, że to Ina wprowadzi cię we wszystko. Ale skoro tak się nie stało ... Od czego by tu zacząć? - zastanawiał się Krystian.
-     Może od początku? - podpowiedział Marek.
-     Tak, od początku. Ja naprawdę nie żyję.
    Marek spojrzał na niego z ukosa.
    Na stoliku w srebrnej paterze leżały owoce. Marek wziął jabłko i po chwili bez ostrzeżenia rzucił je do "trupa".
    Ten złapał je jak gdyby nigdy nic.
    Krystian zrozumiał, że był to swoisty test.
-     To jeszcze o niczym nie świadczy. - powiedział.
-     Przepraszam, że przerwę ci na wstępie, ale już w przedszkolu wiedziałem, że jak ktoś umrze, to za cholerę nie może zachowywać się jak ktoś żywy. Chyba, że jest wrednym duchem. Ty nie wydajesz się być ani trupem, ani tym bardziej duchem. Więc kim do cholery jesteś?
-     Hologramem. - powiedział Krystian, odrzucając Markowi jabłko.
    Marek złapał je, ale patrzył ciągle na Krystiana.
-     Ja i Ina od bardzo dawna pracowaliśmy nad programem holograficznym, który mógłby być stosowany niemal wszędzie.
-     Ale przecież złapałeś jabłko.
-     Na tym między innymi polega udoskonalenie. Mam ciało, można mnie dotknął i nie poczuć różnicy. Mam nawet zapach. Zapisany w programie, ale zawsze to jednak zapach. Kolor włosów może być zaprogramowany tak jak reszta, oczy skóra, wzrost, waga, głos. Wszystko. Nie mam osobistych rzeczy, ubrań. Niczego. To nie jest mi potrzebne. Wszystko jest w pamięci programu. Można tą część rozszerzać dowolnie.
-     Ale skąd ... Rozumiem - hologram. Kojarzy mi się on wyłącznie z trójwymiarowym obrazem generowanym przez specjalne urządzenia. A ty ...
-     One są wszędzie. W całym domu.
    Marek rozejrzał się dookoła. Nie znalazł nawet śladu znajomego urządzenia.
-     Ina dobrze je zamaskowała.
-     Skąd miała tak doskonałe dane? Barwa głosu, ruchy, kolor oczu, ubiór ... Jak udało jej się napisać tak ogromny program z takimi detalami?
-     Wykorzystałam naturalną bazę danych - wspomnienia. - usłyszeli głos Iny.
    Kiedy Marek odwrócił się, ujrzał ją stojącą na progu pokoju.
    Na długą chwilę zapadała cisza.
-     Wybacz, że nie powiedziałam ci. - odezwała się w końcu, podchodząc do Krystiana.
    Objęła go i pocałowała w policzek.
    Marek pomyślał, że Krystian nie może być hologramem.
    Ina z całą pewnością nie traktowała go tak. Znowu miała go przy sobie.
    Teraz rozumiał co było w niej innego kiedy wróciła do pracy.
    Nie była w żałobie.

*********************************************

-     Gdyby szpital dowiedział się o tym ... Przecież musieli wiedzieć.
-     Nie wiedzieli. - powiedziała Ina, podając mu kawę. - Nie było czasu, żeby wszystko im wytłumaczyć. Krystian był nieprzytomny. Wiedziałam, że nie odzyska przytomności. Musiałam odłożyć na bok całą rozpacz i zabrać się do pracy. Do końca nie byłam pewna czy transfer pamięci uda się. Mózg był uszkodzony i ciągle ulegał większym uszkodzeniom. Urządzenie zbudowaliśmy na podstawie symulacji komputerowych. Nie mieliśmy okazji wypróbować go.
-     Byłem więc królikiem doświadczalnym. - wtrącił Krystian, uśmiechając się.
    Ina zaśmiała się cicho i dotknęła jego dłoni.
-     "Boże!" - pomyślał Marek. - "Wyglądają jakby nigdy nic ich nie rozdzieliło."
    I nagle uświadomił sobie, że ... Krystian wrócił. Już na zawsze.
-     Ale bałam się, że nawet jeśli jego wspomnienia zostaną przetransferowane, mogą okazać się niespójne. Dlatego wykorzystałam także moje wspomnienia.
-     Przynajmniej nasz wspólnie spędzony czas pamiętam dzięki temu o wiele lepiej. - powiedział Krystian.
-     To znaczy, że transfer nie powiódł się w 100%? - zapytał Marek.
-     W około 56%. Dotyczy to szczególnie ostatnich kilkunastu lat. Reszta jest mniej lub bardziej czytelna. Dlatego postanowiłam wspomóc program moimi danymi. Mówiłam ci, że to był eksperyment.
-     A ryzyko? - zapytał Marek.
-     Bardziej obawiałam się życia bez niego. - Ina oparła głowę na ramieniu Krystiana.
    Marek po raz pierwszy spotkał się z tak ogromnym oddaniem i poświęceniem.
-     Wiem, że to wszystko wydaje się wariactwem, ale ... Pracowaliśmy nad tym projektem od dłuższego czasu. - zaczęła Ina.
-     Pierwszym przeznaczeniem o jakim pomyśleliśmy, miało być właśnie to. - powiedział Krystian.
-     Pierwszym? A inne?
-     Wyobrażasz sobie holograficzną lekcję historii? Albo biologii? Czy chociażby innych przedmiotów. Wystarczy odpowiednio zmodyfikować program. Czyż to nie ciekawsze niż konwencjonalne metody? - w oczach Iny widział błysk dumy i radości.
    W każdym innym przypadku pomysł wydawałby się wspaniały. Wręcz genialny.
    Ale teraz ...
    Może gdyby chodziło o kogoś innego ...
    W pokoju zaległa cisza. Ciężka, niemal gęsta od napięcia.
-     Nie wiem co powiedzieć. - odezwał się w końcu.
-     Dlatego nie mówiłam o tym nikomu. - powiedziała Ina. - Bałam się reakcji innych.
-     Dlaczego nic nie powiedzieliście kiedy jeszcze ... - Marek zająknął się.
-     Kiedy jeszcze żyłem? - pomógł mu Krystian.
    Był mu wdzięczny za te słowa.
    Trochę dziwnie czuł się mówiąc przy nim jako o zmarłej osobie, mając go przed sobą. Ale, do cholery, przecież on nie żył! I zdawał się przyjmować to bez zastrzeżeń. To też trochę dziwiło i denerwowało Marka.
-     Planowaliśmy dopracować projekt. Przynajmniej do pewnego poziomu, w którym moglibyśmy go zaprezentować. Nie mieliśmy pojęcia, że ... coś może nam przeszkodzić, - powiedziała Ina. - że przyjdzie nam wypróbować go wcześniej. O wiele wcześniej. To miał być nasz i tylko nasz projekt.
-     Marzyło nam się, że ustawi nas do końca życia. - dodał Krystian. - Moglibyśmy spokojnie zacząć prawdziwie wspólne życie, nie martwić się już o nic.
    Marek przypuszczał, że holograficzny Krystian mówił o założeniu rodziny i o wszystkich innych sprawach, jakie łączyły się z tym posunięciem.
-     Niestety los spłatał nam przykrego figla. - powiedziała cicho Ina. - Ten projekt, choć jeszcze niedoskonały i ciągle udoskonalany, był naszą jedyną szansą. A potem ... Trochę bałam się jak inni przyjmą Krystiana.
-     Przez cały czas chciałaś milczeć? - zapytał Marek.
-     Sama już nie wiem. Inne wykorzystanie projektu przestało być dla mnie ważne. Najważniejsze było dla mnie to, że odzyskałam ukochanego mężczyznę. Tylko to się dla mnie liczy.
    W głębi serca jej słowa zabolały Marka. Ale choćby nie wiadomo jak bardzo były bolesne, rozumiał ją, jej pobudki i obawy.
-     Wiem, że nigdy nie będę mógł opuścić tego domu, ale nie wydaje mi się to konieczne, skoro mogę być z Iną. - odezwał się Krystian.
-     Co dalej? - zapytał po krótkiej chwili ciszy Marek.
-     Program ciągle nie jest doskonały. Wciąż pracujemy nad detalami, poprawiamy całe sekwencje. Być może nigdy nie osiągniemy takiego efektu o jakim marzymy, ale nie przestaniemy próbować. - powiedziała Ina.
    Tak, rozumiał ją.
    Zazdrościł trochę zawziętości w poszukiwaniu idealnego rozwiązania.
    Ale kto wie, gdyby był na jej miejscu pewnie ...
    A może po prostu pozwoliłby odejść ukochanej osobie.
    W głowie miał mętlik.
-     A co ty zrobisz? - zapytała Ina.
-     Ja? - zdziwił się Marek.
-     Poznałeś nasz sekret. - wyjaśnił Krystian. - Gdyby dowiedziała się o tym Grupa ...
-     Nie pozwoliliby nam pewnie kontynuować badań. - wtrąciła Ina. - Uznaliby to prawdopodobnie za nieetyczne.
    Ina patrzyła na niego swoimi błękitnymi oczyma, wyrażającymi w tej chwili błaganie o zachowanie milczenia.
    Co miał robić?
-     Oczywiście, że nikomu nie powiem. Sami musicie zdecydować co i kiedy zrobicie. Nikt nie może mnie do niczego zmusić. Nie ma takiego prawa. - odparł.
    Ina odetchnęła z ulgą, a Krystian uśmiechnął się do Marka, ściskając dłoń Iny.
-     Gdybyście potrzebowali pomocy ... - nie wiedział czemu to powiedział.
    Ina podeszła do Marka i przytuliła się do niego.
    Mocno.
    Po plecach przeszedł mu przyjemny dreszczyk.
    Ileż to razy o tym marzył. A teraz, kiedy w końcu jego marzenie spełniło się, wiedział już, że nie dane mu będzie poczuć tego nigdy więcej.

*********************************************

    Marek był częstym gościem w domu Iny. Nawet pod jej nieobecność. Często rozmawiał z Krystianem za pośrednictwem sieci. Po zapoznaniu się ze szczegółami napisanego przez przyjaciół programu, pomagał im w rozwiązywaniu problemów.
    Ina wyraźnie odżyła. Zauważyli to wszyscy. A że Marek był często blisko niej, sądzili, że to jego zasługa. Wkrótce cały zespół był pewien, że są parą.
    Kiedy oboje zorientowali się o co chodzi, zaprzeczyli wszystkiemu.
    Ale Marek robił to z wielkim bólem serca.
    Cała ta sytuacja bowiem nie zmieniła jego uczuć względem Iny. Dla niego Krystian ciągle był martwy, choć niemal codziennie rozmawiali ze sobą.
    Obecność Iny zawsze go cieszyła. Czuł się przy niej jak w siódmym niebie. Wiedział jednak, że nigdy jej nie zdobędzie. Chciał być blisko niej, a jednocześnie chciał pozbyć się tego co czuje. Jedno jednak wykluczało drugie.
    Jedynym wyjściem było ograniczenie kontaktów, a może nawet ich zarwanie.
    Nie chciał tego robić. Nie wiedział czy mógłby żyć bez niej. Nawet jeśli ona nie należała do niego. Nawet jeśli do końca życia miał kochać ją tylko platonicznie.
    Musiał więc zwolnić, przystopować.
    Nie wiedział tylko jak to zrobić nie raniąc jej.
    Na szczęście program stworzony przez Inę i Krystiana okazał się lepszy niż ktokolwiek mógł sądzić.
    Hologram Krystiana posiadał coraz więcej cech ludzkich. Cech, których istnienia Marek nie przeczuwał.
    Któregoś wieczora, pod nieobecność Iny, obaj mężczyźni spotkali się w jej domu, aby spróbować dokonać paru poprawek w programie.
    Długo rozmawiali na tematy "służbowe" i nie tylko.
    W końcu jednak Krystian zapytał:
-     Co się z tobą dzieje?
    Marek spojrzał na niego nieco zdziwiony.
-     Nie rozumiem.
-     Coś się zmieniło.
-     Co?
-     Chyba ty. Coraz rzadziej zaglądasz do nas.
-     Nie ma już takiej potrzeby. Nie wniosę nic nowego do programu.
-     Tylko dlatego tu przychodziłeś?
-     Nie, oczywiście że nie! Tylko ...
-     Chodzi o Inę? - zapytał wprost.
    Marek nie odpowiedział.
-     Widzę jak na nią patrzysz. Widzę to od dawna. Nie wiem tylko czy wcześniej ... zanim umarłem ...
-     Nie wiem o co ci chodzi! - zniecierpliwił się Marek.
-     Nie winię cię, nie osądzam! Jest piękną kobietą.
    Zapadła cisza.
-     Wiesz, czasami w nocy, kiedy leżę przy niej, żałuję, że stworzyliśmy ten program. - powiedział cicho.
    Marek spojrzał na niego.
-     Może byłoby lepiej, gdybym jednak umarł. Do końca. Albo żebym chociaż był zwykłym hologramem, żebym nie czuł tego co czuję.
-     O czym ty mówisz?
-     Miałem wiele czasu, żeby to przemyśleć. Jesteśmy ciągle razem. Możemy dotykać się, całować, nawet ... No wiesz. Ale co z tego? Nigdy nie będziemy mieli dzieci. Nie będę mógł zająć się nią jak należy, gdyby zachorowała. Nie zestarzejemy się razem. Nie możemy nigdzie razem wyjść. Nie możemy wyjechać na wspólny urlop. Nie wiem czy kiedykolwiek ktoś oprócz ciebie będzie mógł przyjść do nas. To nie jest życie o jakim marzyliśmy. Chciałem dać jej coś innego. A nie mogę dać jej niczego. Niczego prócz wolności. - dodał cicho.
-     Rozmawiałeś z nią o tym?
-     Nie bardzo wiem jak. Ten projekt znaczy dla niej tak wiele ...
-     Dobrze wiesz, że to nie o projekt jej chodzi, lecz o ciebie. Tylko o ciebie. Nic innego się dla niej nie liczy.
-     Wiem, ale ...
-     Pamiętam co się z nią działa, gdy dowiedziała się o twoim wypadku. Coś w niej pękło. Myślałem, że trzyma się dzielnie, a teraz wiem, że gdyby nie tej projekt ...
-     Wtedy nie myśleliśmy o jego minusach. Teraz je znam.
-     Powinieneś jej o nich powiedzieć. Tylko ciebie wysłucha.
-     Boję się. - powiedział cicho Krystian.
-     Czego?
-     Sam nie wiem. Może tego, że złamię jej serce ... nie wiem. Nie chcę jej ranić, ale wiem, że jeśli ktoś czegoś nie zrobi ... jeśli coś się nie zdarzy, oboje w końcu będziemy tego żałowali.
-     Musisz z nią porozmawiać. - powiedział Marek.
-     Miałem nadzieję, że ...
-     O nie! Ja tego nie mogę zrobić!
    Krystian zaczął masować palcami lewej dłoni skroń. Zupełnie jakby bolała go głowa. Nie byłoby w tym może nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że ... Chyba, że ból głowy był częścią programu.
    Marek poczuł na plecach dziwny dreszcz.
-     Rozumiem. Przepraszam, że w ogóle pomyślałem o tym. Wiem, że powinienem sam się tym zająć. Ale mam do ciebie jedną prośbę. Gdyby jednak ... Nie wiem czy do tego dojdzie, ale gdyby jednak ... - Krystian, mimo ogromnej bazy danych słownych nie mógł znaleźć tych właściwych słów. - Jeśli dojdzie do wyłączenia programu ... Zajmij się nią. Dopilnuj, żeby nie wymyśliła niczego głupiego, żeby zaczęła żyć jak normalna młoda kobieta.
    Gdzieś w głębi duszy jakiś diablik cieszył się. Szeptał cicho lecz wyraźnie: "Chłopie, on ci ustępuje miejsca! Wyciągnij tą cholerną wtyczkę i bierz dziewuchę dla siebie. Popłacze, ale przejdzie jej. Co tu się dużo zastanawiać?"
    Ale Marek wiedział, że te słowa dużo kosztowały Krystiana. Bez względu na jego obecną formę cielesną.
    Czy on, będąc na jego miejscu, zdobyłby się na to?
    Wolał myśleć, że tak, bo było to swojego rodzaju bohaterstwo. Ale człowiek nigdy do końca nie może być pewien siebie. Okoliczności rzeźbią charakter aż do śmierci. Do ostatniej chwili ...
-     Mam jeszcze jedną prośbę. - powiedział po chwili Krystian.
    Marek, wyrwany z zamyślenia, spojrzał na niego nieco zaskoczony.
-     Dopilnuj, żeby zniszczyła mój program.
    W Marka jakby uderzył nagły grom.
    Patrzył na Krystiana i nie wiedział co odpowiedzieć.
-     Chcę uwolnić ją od wszystkiego co się ze mną kojarzy. Dopilnujesz?
    Marek powinien powiedzieć "TAK", ale nie mógł. Nawet jego wewnętrzny diablik zaniemówił.
    Jak mógł mu to obiecać?
    Niby jak miał tego dopilnować?
    Z jednej strony ...
    Ale z drugiej była Ina.
    Nie chciał jej stracić. A to o co prosił go Krystian ...
    Holograficzny przyjaciel patrzył na niego z wyczekiwaniem i nadzieją. Marek mógłby przysiąc, że w jego oczach zobaczył łzy.
    Boże, jak ona zniesie jego powtórną śmierć?
    Skinął w końcu nieznacznie głową.

*********************************************

    Obudził ją chłód. Znowu rozkopała kołdrę. Przykryła się dokładnie i obróciła na bok. Chciała spojrzeć na Krystiana.
    Ale nie było go tam, gdzie być powinien.
    Usiadła na łóżku. I wtedy zobaczyła go.
    Siedział w swoim dużym fotelu ustawionym na wprost ogromnego okna balkonowego. Patrzył na coś za oknem.
-     Co się stało? - zapytała. - Dlaczego nie śpisz?
-     Ja nigdy nie śpię. - odparł Krystian, nie patrząc na nią.
-     Jak to nigdy nie śpisz? - zapytała.
-     Jestem hologramem. - powiedział.
    Na czworakach podeszła do krawędzi ich ogromnego łóżka, a potem drepcząc boso po zimnej posadzce podeszła do niego. Usiadła mu na kolanach.
-     Zimno. - szepnęła, przytulając się do niego.
-     Ja nawet tego nie czuję. Chyba, że uruchomię odpowiednie podprogramy.
    Spojrzała na niego uważnie.
-     Co się stało kochanie?
-     Do niedawna myślałem, że nic. Ale teraz wiem, że stało się wiele. Może nawet zbyt wiele.
    Ciągle siedząc na jego kolanach, odsunęła się trochę od niego.
-     Nie rozumiem.
-     Musimy porozmawiać. - powiedział.
-     O czym?
-     O nas.
    Ton jakim to mówił, pora doby, jego oczy unikające jej spojrzenia ...
    Wszystko to sprawiało, że wyczuwał coś nieokreślonego, coś niedobrego.
-     Długo myślałem nad naszym życiem. W nocy nie śpię, w dzień przez parę godzin jestem sam, więc miałem na to dużo czasu.
-     Przeniosę się z powrotem do domu. Z samego rana spojrzę do programu. Może dałoby się ...
-     Ina! - przerwał jej.
    Spojrzała na niego, starając się ukryć swój strach.
-     Wysłuchaj mnie, proszę. - powiedział łagodniej, dotykając palcami jej policzka.
    Zamilkł jednak na chwilę, jakby zbierając rozbiegane myśli.
-     Nasze życie było wspaniałe.
-     Było? Ależ kochanie ...
-     Nie przerywaj mi, proszę. To i tak jest dla mnie trudne. Wysłuchaj mnie do końca.
    Ina skinęła głową.
-     Nasze życie było wspaniałe. Nigdy nie czułem tego, co czułem będąc z tobą. Miałem nadzieję, że będzie to trwało do końca moich dni. I tak było. Znacznie krócej niż planowałem, ale ... Wszystko wróciło, gdy uruchomiłaś program. Myślałem jakie to szczęście móc wrócić do tego wszystkiego. Dopiero potem zacząłem widzieć to, co zasłaniałaś mi ty. Całą resztę. Na początku to były drobiazgi. Niemożność wychodzenia z domu, jazdy samochodem, odwiedzania znajomych miejsc, poznawania nowych. Potem ... Zauważyłaś, że nigdy nie jadaliśmy razem? Ja nie musiałem, zresztą nawet nie czułem takiej potrzeby. Jestem hologramem. Łatwiej pogodziłem się z tym, że się nie golę, nie kąpię, nie obcinam paznokci, nie czeszę się, nie wybieram w szafie ciuchów. Ale posiłki ... to było coś do czego tęsknię. Pamiętasz jak dzieliliśmy się naszymi zamówieniami w restauracjach? Albo lodami? Teraz to niemożliwe. Ale z tym mógłbym się jeszcze pogodzić. Z resztą już nie mogę. Jak mamy stworzyć rodzinę? Nie mogę dać ci prawdziwego domu, dzieci. Nie mogę zadbać o ciebie, gdybyś zachorowała. Nie zestarzeję się z tobą. Jasne, można zmodyfikować program, ale ... Kiedy umrzesz ... Nie będę mógł ... Nawet gdybym mógł wprowadzić cię do mojego świata ... Jak to sobie wyobrażasz? Będziemy w nieskończoność żyli w sieci komputerowej? To nie jest życie. Przygoda na chwilę - tak, ale nie na resztę ... Nawet nie wiem jak to nazwać. Nie chcę tego dla nas. Nie chcę tego dla siebie. Wiem jak to jest i już tego nie chcę. Kiedy tworzyliśmy nasz projekt myśleliśmy tylko o jego dobrych stronach. Zapomnieliśmy, że jak wszystko na tym świecie ma też i złe strony. A im bardziej się im przyglądam, im więcej o nich myślę, tym więcej ich widzę. Nie tak to sobie wyobrażaliśmy, wierz mi. Popełniliśmy błąd i musimy go naprawić.
-     O czym ty mówisz?! - niewytrzymała Ina, zeskakując z jego kolan.
    Stała przed nim i patrzyła na niego. Wystraszona, zdezorientowana, roztrzęsiona.
-     O czym ty do cholery mówisz?!
-     Ina, uspokój się i pomyśl. - powiedział, wstając z fotela.
    Chciał podejść do niej i objąć ją, ale odepchnęła go, cofając się parę kroków.
-     Nie ... Nie rozumiem. - powiedziała drżącym głosem.
-     Moje życie w tej formie nie ma sensu. Ja nie widzę w nim sensu. Nawet ty ... Zniszczę to co zostało ze mnie i pociągnę cię za sobą. Nie chcę tego. Kocham cię zbyt mocno, żeby pozwolić ci ...
-     Dlaczego mnie nie pytasz co czuję?! Może ja tego właśnie chcę?!
-     Kochanie ...
-     Teraz ty mnie wysłuchaj! Ja też dopiero przy tobie poznałam smak miłości. Dopiero przy tobie zobaczyłam jaki świat jest piękny. Byłeś i jesteś dla mnie wszystkim. Wiem, że nie tak to planowaliśmy, ale ... Nie mogłam żyć bez ciebie. Równie dobrze mogłam umrzeć razem z twoim ciałem. Ale nie chciałam umierać. Chciałam, żebyśmy byli razem.
-     "Bylibyśmy." - pomyślał Krystian, ale nic nie powiedział.
-     Zrobiłam wszystko co było w mojej mocy i nie żałuję tego. Nigdy nie będę żałować! A reszta? Dzieci? Tak, chcieliśmy mieć dzieci, ale gotowa jestem zrezygnować z tego, byle tylko być z tobą. Ja nie muszę mieć tego wszystkiego. Chcę tylko ciebie. Nic innego nie jest dla mnie ważne.
-     Ale dla mnie jest. Chcesz zamknąć się w tym domu jak w grobowcu? Nie możesz zapomnieć o reszcie świata. Bo on tam jest. Jest i czeka na ciebie. Jesteś młoda i wiele możesz osiągnąć.
-     Bez ciebie?
-     Beze mnie. - powiedział zdecydowanie.
    Zapadła cisza.
-     Kocham cię, ale nie chcę tak żyć. I nie chcę, żebyś ty tak żyła. Wiedzieliśmy, że nie wszystko co sobie wymarzymy spełni się. Los dał nam siebie. Na krótko, ale musi nam to wystarczyć.
-     Nie mogę ... - zaszlochała Ina. - Nie mogę po prostu ...
-     Musisz. Ja sam tego nie zrobię, bo nie mogę. Jestem programem, który tylko ty możesz wyłączyć.
-     Wyłączyć? - Ina nie kryła łez.
-     Pozwól mi odejść. Pozwól sobie na powrót do normalnego życia. Pozwól przetrwać wspomnieniom. Nie niszcz przyszłości. - mówił, zbliżając się do niej.
    Objął ją i mocno przytulił.
    Ina schroniła się w jego mocnych ramionach. Chciała trwać tak w nieskończoność.
-     Nie potrafię tego zrobić. Nie chcę być sama. - szepnęła, pociągając nosem.
-     Nie będziesz sama. Wokół ciebie są wspaniali ludzie, którzy nie opuszczą cię. Pozwól im tylko pomóc ci. Nic złego się nie stanie. Marek zadba o to.
    Spojrzała na niego.
-     Marek? - zapytała zdziwiona. - Rozmawiałeś o tym z Markiem?!
    Odsunęła się od niego.
-     Rozmawiałeś z nim?
-     Jest naszym przyjacielem. Pomógł ci wtedy ...
-     A czy przypadkiem to nie był jego pomysł?!
-     Ina! Nawet o tym nie myśl! Ja najlepiej wiem co czuję i czego chcę. A on ... Marek nie chciał się niczego podjąć. Musiałem go prosić. I wiem, że i dla niego nie jest to łatwe.
-     Nie wierzę! Czy wiesz, że od samego początku jak tylko poznaliśmy się, był o ciebie zazdrosny? Podkochuje się we mnie odkąd pamiętam!
-     Wiem o tym. - powiedział Krystian.
-     ???
-     Zawsze o tym wiedziałem. Wiedziałem też, że przeżył bardzo moją śmierć. Właśnie ze względu na ciebie. Potrafił zapomnieć, a przynajmniej odsunąć swoje uczucie do ciebie, żeby ci pomóc.
-     Wcale nie jestem tego taka pewna. Może doskonale wiedział co robi, a potem kiedy odkrył nasz sekret, starał się ...
-     Ina! Posłuchaj co ty mówisz! Oskarżasz swojego najlepszego przyjaciela!
    Ina przykryła usta dłonią.
    Zdawała sobie sprawę, że to co mówi jest bzdurą.
    Ale kiedy człowiekowi wali się na głowę cały świat, wszystko widzi się inaczej. Czasami widzi się rzeczy, których nie ma, ale gdyby były usprawiedliwiłyby cały odczuwany ból.
-     Ina ... - Krystian podszedł do niej.
    Odsunęła się. Dała mu znak, żeby nie podchodził do niej.
    Widział, że chciała coś powiedzieć, ale słowa uwięzły jej w gardle.
    Tylko łzy zdawały się nie mieć żadnych hamulców.
    Ina wyszła z sypialni.
    Parę minut potem Krystian usłyszał trzaśnięcie drzwiami.
-     Boże, pomóż jej podjąć właściwą decyzję. - powiedział cicho.

*********************************************

    Dzwonek na przemian z waleniem w drzwi wyrwały go ze snu.
    Co to mogło być? Kto o tej porze ...
    Spojrzał na zegarek.
-     Cholera jasna! - zaklął.- Jeszcze tyle czasu.
    Podszedł do drzwi i otworzył je.
    Nie zdążył jednak nawet zobaczyć kto nawiedził go o tej porze, bo najpierw zobaczył pięść, a potem poczuł jej uderzenie. Szczęka rozbolała go, choć nie tak bardzo jak się tego spodziewał.
-     Co jest ...
-     Jak mogłeś?! - usłyszał znajomy głos.
    Otworzył oczy, ale nie zobaczył Iny przed sobą. Zdążyła już wejść do środka.
-     Ina? - zdziwił się. - Za co to?
    Zamknął drzwi i poszedł za dziewczyną do pokoju.
-     Co się dzieje? - zapytał.
-     To ja powinnam zapytać cię co się dzieje!
-     Nie rozumiem.
-     To był twój pomysł, prawda?
-     O czym ty mówisz?
-     To ty wmówiłeś Krystianowi to wszystko! To przez ciebie on chce odejść! Powiedz, jak to zrobiłeś? Od jak dawna podsuwałeś mu tą myśl?
    Ina krzyczała. Miała zaciśnięte pięści. Jeszcze trochę, a mogła rzucić się na Marka.
-     Boże ... - szepnął, siadając ciężko na kanapie. - A jednak ...
    Dziewczyna zamilkła. Patrzyła na niego ciężko dysząc.
    Miała ochotę zabić go. A przynajmniej dołożyć mu, mimo iż była tylko drobną kobietą.
    Ale kiedy zobaczyła go siedzącego na kanapie z twarzą ukrytą w dłoniach ...
    Złość wciąż w niej była, ale cała siła, którą dzięki temu uczuciu miała, uleciała z niej niczym z balonu.
    Zaczęła płakać. Opadła na kolana.
    Nie wiedziała już czego chciała. Umrzeć czy zabić.
    Marek spojrzał na nią.
    Nie sądził, że Krystian ... Myślał, że to tylko chwilowa depresja. Trochę się dziwił, bo depresja u hologramu to rzecz ... co najmniej niespotykana.
    Ale teraz ...
    Podszedł do niej u uklęknął obok. Chciał objąć ją, zrobić cokolwiek, ale bał się jej reakcji.
    Cierpiała. A on wraz z nią.
    Znowu.
-     Ina ... - zaczął cicho, dotykając jej ramienia.
    Odsunęła się.
-     Jak mogłeś? - zapytała cicho, ciągle szlochając. - Jak? Sądziłam, że jesteś moim przyjacielem. Dlaczego ...
    Patrzyła na niego zapłakanymi oczami.
    Była jak mała, bezbronna dziewczynka.
-     Czy powiedział ci, że to mój pomysł? - zapytał, patrząc na nią.
    Broda jej drżała, z oczu nieprzerwanym strumieniem płynęły łzy.
-     Nie, ale ...
-     Pomyśl. Tylko przez chwilę.
-     Myślałam, że ... Zawsze wiedziałam, że ty ... A w moim życiu pojawił się on. Więc teraz ...
-     Zawsze cię kochałem, to prawda. Nie ma sensu udawać, że tak nie jest i teraz. Kocham cię. Ale nigdy, przenigdy nie zrobiłbym czegokolwiek żebyś tak cierpiała. Wolałbym nigdy cię nie mieć, niż skazywać cię na ...
    Zamilkł.
    Nagle zdał sobie sprawę, że po raz pierwszy w życiu wyznał jej miłość. Powiedział jej o czymś, o czym nie sądził, że powie jej kiedykolwiek.
    Ina patrzyła na niego. Otarła ręką mokre policzki.
-     Dlaczego on ... Nie rozumiem tego.
-     Zbyt cię kocha.
-     ???
-     Inaczej planował to wszystko. Nie tak.
-     Przecież mamy siebie.
-     Ale nie tak jak on by tego chciał. Pewnie na początku był tak przerażony swoją śmiercią i tym, że nigdy cię już nie ujrzy, że nawet nie pomyślał o tym co będzie dalej. Dopiero potem ...
-     Wiedziałeś o tym?
    Skinął głową.
-     Od jak dawna?
-     Od niedawna. Wiem, że ciężko było mu mówić to mnie. Tym ciężej było to powiedzieć tobie. On wciąż cię kocha. Gdyby program nie był tak doskonały ... Ale jest i trudno mu ukryć to co czuje. Miał dużo czasu do myślenia. Gdyby mógł przewidzieć skutki, pewnie nigdy ...
    Nie wiedział co powiedzieć. Chciał tak wiele wyrazić, ale nagle zabrakło mu słów.
-     Tak mi przykro. - powiedział, dotykając jej ramienia.
    Tym razem nie odtrąciła go.
    Była tak blisko i tak daleko zarazem.
    Nie był pewien czy zdoła jej pomóc. Chciał tego i gotów był zrobić wszystko, żeby ...
-     Miał rację. - powiedziała cicho.
    Spojrzała na niego.
-     Miał rację. Nie tak to planowaliśmy. To nie nasze życie. Udawałam, że wszystko jest w porządku. Byliśmy przecież znowu razem, ale ... Gdzieś w głębi duszy wiedziałam, że Krystian nie żyje, a to ... to była tylko jego namiastka. Sądziłam, że wszystko się jakoś ułoży, że znowu będziemy razem, tak jak kiedyś. Ale on miał rację. Nic nie będzie już takie samo. Nie stworzymy tego wszystkiego o czym marzyliśmy.
    Gdyby mógł ujrzeć teraz jej duszę, był pewien, że krwawiłaby z bólu i rozpaczy.
-     Ale nie wiem, czy potrafię żyć bez niego. Nawet bez tej namiastki. - jej głos załamał się.
-     Nie jesteś sama. I nie mówię tylko o sobie. Masz wielu przyjaciół. Tylko pozwól im być przy tobie.
    Nie odpowiedziała.
    Po prostu objęła go mocno i schroniła się w jego ramionach.
    W prawdziwych ramionach.

*********************************************

    Śmierć boli.
    Panuje nad żyjącymi, wprowadzając w ich puste życia otępienie, ból, strach i wszystko to przed czym chciałoby się uciec, ale nie ma się siły.
    A co czuje się gdy ukochana osoba znowu umiera?
    Ina bała się.
    To tak jakby wyciągała wtyczkę respiratora. Tylko, że pacjent był całkowicie przytomny.
    Krystian i Marek bali się, że nie zrobi tego.
    Ale zrobiła. Oddała mu wolność. I wolność zyskała.
    Wolność, której nigdy nie pragnęła.
    Wolność, która znaczyła dla niej ból.
    Wolność, z którą nie wiedziała co zrobić.
    Kiedy obraz holograficzny zniknął, wszędzie zapadła tak niewyobrażalnie cicha cisza, że aż przytłaczała Marka. Wiele by dał,    żeby wiedzieć co powinien teraz zrobić.
    Nie było przecież grobu, nie było żałobników.
    Byli tylko oni. Ona przestraszony, ona zagubiona.
    Ale to właśnie ona powiedziała mu co robić. To ona odnalazła pierwsza drogę. Dotknęła jego dłoni i schroniła w niej swoją. Ścisnął ją mocno.
    Spojrzeli na siebie.
    Uśmiechnęła się do niego przez łzy.
    Była przed nią jeszcze długa droga, ale znała już kierunek. Życie.

KONIEC

MattRix
GDYNIA, 22 marca 1998

*******************************************

KONIEC

MattRix
GDYNIA, 22 marca 1998